Poranki nocy!

Sekunda sekundę goniąc
niszczy w popłochu poprzednią i tak
bliskie przytułki serdeczne
i zniszczony niesmaczny ich smak.

Ludzie,
ach ludzie co dają mi życie,
co radośnie wpatrzeni w owoce,
przystanęli na chwilę zdumieni
i poszli,
a noce?
Znów samotne noce!

Noce poranków zroszonych nadzieją
i beznadziejne noce nocy czarnych,
przeskoczyły mnie raniąc znienacka,
zostawiając tylko duszę mych blizn marnych.

Kochając przypuściłem wiele,
kochając odprężony wciąż czekałem nudnie,
w poszarpanych błogościach przyszłości
znów te słońca chmurne!

/26.04.2005/