Ta para skrzydeł zwiniętych w nas*
przyzwyczaiłem się do dotyku ziemi
cieni drzew co w szeleście budzą echa
myśli jak każda słabość
przenoszą ważność chwil
rzeźbiarz w słowie
odkrywam wieczne życie
nie mam nic zawstydzam czas
w tumanach kurzu trochę sensu
spełzło na niczym
ja-sen odklepuję miejsce
już zajęte przez ciszę
motyla który nie wiedząc nic o tęczy
upłynął
.jpg)
.jpg)