Wieczorami z wiejskiej studni,
głos płaczliwy zda się słyszeć.
Czy to Troll, wrzucony dudni?
Czy to jakiś bazyliszek?
W ćmie po zmierzchu wieszczy żale,
że mu ciężko na dnie studni,
i ma kubrak mokry stale,
jęczy ze dna czczy obłudnik.
Dotknij, proszę cembrowiny-
Pogłaszcz jej wilgotne ciało-
Tym odpuścisz moje winy-
ja ci fantów dam niemało.
Dam ci słodki kawał nieba!
Dam miłości nieskończone!
Złota tyle ile trzeba,
i nadzieje dam stracone,
tylko spójrz łaskawym okiem,
i łzę uroń nad mym losem,
może już następnym rokiem,
w górę, na twych łzach się wzniosę.
Morze łez mnie wzniesie w kręgi
Gdzie znów będę suchą nogą
Tańczyć rozdzielając cięgi
Wam, patrzącym na mnie z trwogą.

To wiedzieć zabronione, gdzie strony są inne i pola drugie,
Choć w dwojgu o jadnakim czasie, miejscu, nie możliwym być,
i płyniemy jak Skrzat Wodny wskaże, po horyzont w wartkiej strudze,
która niesie nas w powodzi jednej drogi, bo nie można w obie strony żyć.

To po co nam oczy zachwytem otwierasz, Skrzacie Malowany,
Barwą tęcz szerokich mamiąc, co rusz inną opaską ślepca opętany,
Wodze do rąk nam podajesz, każąc, szaleńcze powodować czasy i przestrzenie,
na oślep, bez poznania, popychasz gdzie ciemnej materii niepowrotów istnienie.

Miriady stworzeń ludzkich jako gwiazdy ukryte w zasłoniętym niebie,
Obięcują Ci, Skrzacie Alchemiku, że każdym atomem pożyczony od Ciebie,
eksplodują w najdalsze zakątki Wszechświata, kiedy przyjdzie wyznaczona pora,
lub jak ci coś nie wyjdzie, to też się rozpieszchniemy, nowego szukając Skrzata Kreatora.

Nawet nie wiecie jaki, ja jestem zmęczony!
Czuję na plecach siadłych, mi ciężarów tony!
Choć na chwilę przycupnąłem, na puchatej chmurze
By mnie nikt siedzącego, nie zobaczył na górze.

Na nic jakoś nie mam, choć najmniejszych chęci,
tylko spanie błogie, mnie nad wyraz kręci.
Mógłbym z utrudzenia, cały przespać dzionek,
tylko na sen w nocy siły, mam przyoszczędzone.

Po żarełko też jakże, pójść nie mam ochoty,
mógłby mi je przynieść, ktoś kto lubi koty.
-I przesunąć kocyk, bliżej tego pieca!-
-I węgle we środku, bardziej porozniecać!-

Och, me biedne kości! Dobrze że mam futro!
Miękciej mi się będzie, wyspać, bo już jutro
ogród muszę obejść i posprawdzać dziury.
-Górne światło łaskawie, niech zagasi który!-

Ach, my biedne koty! Ile się trzeba nagadać!
Aby życie tych ludzi, z sensem poukładać.
Po sto razy naukę, tłoczę im w oczy ciemnoty.
Człowieku! Dla ciebie ważne, powinny być tylko koty!

Przedwiośnie

Wiosna przyszła niespodzianie
czy radosna moje panie ?
Mróz po kościach wciąż pomyka
słońce za chmurami znika
deszczyk zimny z nieba kapie
sąsiad powolutku człapie
Burek ogon podkurczony
też nie szuka jeszcze żony.
Moje panie - to przedwiośnie
marazm wszędzie , bolą kości
nawet kocur nie chce śpiewać
widząc kotkę będzie ziewać.
Lecz powoli przyszedł marzec
wszystko może się też zdarzyć
sąsiad miło się uśmiechnie
do sąsiadki wnet przybiegnie
i zaprosi ją do parku
ugnie przy tym nieco karku .
Wiosna przecie czar swój niesie
Burek ogon ma wysoko
szuka żony jak szalony
biega w kółko pomylony.
Kocur śpiewa pieśni swoje
od wieczora aż do rana
o koteczce tej wyśnionej
bo to jego ukochana.
Wiosna stoi już za progiem
powitajmy ją radośnie
zmiecie z życia wszelkie smutki
świat pochyla się ku wiośnie.