Dwa zespoły - dwie wieże
Dwa zespoły dwie wieże na zwietrzałej już skale
budowały wysoko i urosły wspaniałe.
Tylko wieże dwie szramy zaznaczały na niebie.
Każdy mógł je podziwiać. Przyciągały do siebie.
Cieplutko je przyjmowano, jak dwa palce w górze.
Znak wiktorii miły ludziom, przyjazny naturze.
Radość długo nie trwała. Coś zmieniało się w glebie.
Powolutku się wieże odchylały od siebie.
Jeszcze nikt nie dostrzegał, że się zmienią w ruinę,
tylko sztab modelował katastrofy przyczynę.
Gdy samolot jak pocisk jednej wieży ściął głowę
wyrósł tłum na ulicach, by ocalić połowę.
Druga wieża też ranna. Już się w niej osypuje,
lecz ktoś ludzi w nią wciąga. Niech kto może ratuje!
Wstrzymaj się mój strażaku! Nie pędź w ogień jak ćma!
Niech Cię nam nie zabierze spektakl ognia i zła!
|
