Prawda jest bolesna
Prawda jest bolesna
I wie, co się stanie.
Boi się, nieszczęsna,
Że ktoś ja okłamie.
Służy dobrą radą,
Nigdy się nie myli.
Płacze tak jak stado
Żółtych krokodyli.
Ale jest zbyt cicha,
szuka sił natchnienia.
Patrząc w dno kielicha
Umiera z pragnienia.
Szuka towarzyszy
Z tym samym nazwiskiem.
Ktoś wstyd do niej przyszył
I jest pośmiewiskiem.
Nikt jej nie chce pomóc -
Wciąż pusta jej puszka.
Wróci więc do domu,
Doczołga do łóżka
I nie pyta o nic.
Jak anioł jej dusza.
Prawda - mimo woli
Kłamstwo ja zagłusza.
|
