Witraż
W witrażu ktoś zatrzymał czas
i czyjejś twarzy młodość wonną.
Niebu podobny oczu blask,
usta, co róży słodycz chłoną.
Słońce oświetla piękną twarz
i deszcz jak łzy po licach spływa.
W szkłach kolorowych zastygł czas
i młoda postać urokliwa.
Przychodził ją oglądać ktoś,
kto swego piękna jej użyczał.
Miał pomarszczonych rysów dość
i w smutku lata swe przeliczał.
-Co nieuchronne w życiu mym
niech się i tobie też przydarza.
Otacza mnie starości dym,
a ty wciąż młody drwisz z witraża.
Cisnął kamieniem w oczu blask,
w usta, co chciały wciąż być młode.
Zatrzymał sobowtóra czas
i przepadł, tak jak kamień w wodę.
|
