nad Montmartre
duchy malarzy ubrały się w płótna
i straszą swymi dziełami ulice
zachwytu blask na twarzy jednej
wszak poeta użyłby słowa dziewicy?
co krok to euforia a w oczach pożądanie
patrzy na płótna pełne życia
uśmiechem skrywa ciała drganie
maskując rozpalone lica
poetą jestem odwrócę role
posadzę twe dłonie przed obrazem twórczości
malarza schowam w zaułku ulicy
i stworzę nowy obraz codzienności ...
co namalujesz? kobieto o włosach czarnych jak ja
a może wejdziesz w moje światy
tyś kimś co wart by zmieniać role
tyś moich słów poematem
(janusz śmigielski chołowice 2010)
|
