Deszczowo
Znowu jestem
ranek ponury
siorbie deszczem o parapety
oblizuję snu konfitury
i oddycham zapachem kobiety
głowa nie chce się unosić
w górę wyciągnięte ręce
a tu Kofta z rana głosi
w starej dobrej swej piosence
że dobrze wstać skoro świt
i poleżeć dobrze w niebycie
z tymi brzaskami to jakiś mit
odwagi potrzeba na życie.
|
