Mokry wiersz
niebo płacze deszczem
a między kroplami
przechadzają się poeci
leciutko zawiani
wodę mają w butach
za kołnierz się leje
a oni niosą w sercach
pogodę i nadzieję
co raz któryś przystanie
pod daszkiem gdzieś w bramie
by posłuchać o czym pluszcze
woda w pobliskiej fontannie
potem wspomni swą miłość
rozmarzy się cicho
i do rynny grającej
przytuli swe ucho
a gdy wróci do domu
gorącą kawę wypije
i spłyną na papier słowa
o deszczowej dziewczynie...
|
