Pragnienie śmierci
Poranka słychać dźwięki znajome
Śpiew ptaków go oznajmia
Trzask drzwi sąsiada
Lecz we mnie cisza złowieszcza
Zaglądam w głąb pustki swej
Ciemność tam tylko
Płomyk nadziei już dawno zgasł
Wiatr rozwiał marzenia
Smutek owładną duszę
Zadumy czas dając
O dniach minionych
Jak lekko traktowanych
Czas zmarnowany z uczuć wyzuty
Sny odeszły gdzieś w dal
Jedno pragnienie tylko zostało
Pragnienie śmierci w sercu gości
Ciszy, spokoju pragnienie
W ludzką niepamięć odejście
Dać duszy skołatanej
Chwile wytchnienia
Zostawić w tyle daleko za sobą
Słowa, nakazy
Kłamstwa ludzi niegodziwych
Uczucia fałszywe
Tak często dawane
By zyskać, posiadać
Człowieka zniewalać
Słowa spokoju, miłości
Marzeniem były
Wyzbyte z obłudy i fałszu
Czyste jak dziecka serce tylko może być
Lecz próżne wołanie
W pustkę czarną się niesie
Echem odbija się
Od serc fałszem skalanych
Wielbiących zawiść i nienawiść
Zapewne serce moje nie godne
Dusza skalana
Miłości by stać się ostoją
Niech szczęśnie i zginie
W niebyt istnienia odejdzie
Dusza zmęczona
Tam może znów
Po czasie wytchnienia
Płomień nadziei
Nowego życia spotka
W ramionach miłości
Na nowo zrodzonego
|
