Liści rozmowy
Poranna cisza słońcem zalana
Zastygłe samotne drzewa
Zielenią liści w bezruchu czekają
Na pierwszy powiew
Pierwszy szelest słów swych
Niemi świadkowie ludzkiego życia
Wraz z pierwszym podmuchem wiatru
Opowieść swą zaczną
Szumem liści, trzaskiem gałęzi
Dyskusję zażarta prowadzą
O ludziach pędzących
Za złudą życia
Człowieku samotnym
Co stracił nadzieje
Na życia lepsze koleje
Kobiecie co kochaną by chciała być
Lecz kochać sama nie umiała
Niemi świadkowie upadków i wzlotów
W porannym słońcu
Jak dwoje staruszków
Swe liście grzeją
W szeleście cichej rozmowy
Swą opowieść wiodą
O życiu co śmierci szukało
W bezsilnym galopie złudzeń
Sens swój zapodziało
O śmierci idącej nieodwołalnie
Życiem wciąż by chciała być
By karmić swe oczy szczęściem
Radością dzieci w słońcu skąpanych
Niemi świadkowie zza naszych okien
W jesiennej zadumie zasną na długo
Zrozumieć zechcą ludzkich losów koleje
Bezsens pogoni za zjawą życia
Fałszywym szczęściem, miłością zakłamana
By znów w wiosenny poranek
Skąpane w słońca promieniach
Szumem liści na wietrze
Spróbują nam dać odpowiedz
Gdzie straciliśmy piękno życia naszego
|
