Samosiejka
Już ją znawcy opłakali, gdy cierpiała wypalona.
Resztę do urny zebrali z jej płodnego niegdyś łona.
Przy grobie jeszcze czasem jakieś tchnienia, jakieś głosy.
Samosiejka się kołysze, trawy pochylają kłosy.
Czy jej duch tu jeszcze błądzi? Czy w zwid jakiś zamieniona?
Czy jak stary grabarz sądzi: - Oklepanej już granicy nie pokona?
Czy z jej prochu uskrzydlony wiersz się wzniesie gdzieś wysoko?
Poszybuje w ludzkie serca i poleci ku obłokom?
Myśl wspaniała, nowa, żywa będzie dzwonić hen w sokoły.
Więc już nie stój tak bezczynnie jak ten świątek nad nią goły,
Tylko garść swą zanurz w ziemi. Sypnij rymami złotemi.
Niech rozkwitną!
Ech, grabarzu!
Jeszcze nie czas i nie pora sadzić kwiaty na cmentarzu!
|
