nie odwracaj wzroku
patrząc na starcze ciało
bo tutaj ,,wsiąkło
tyle potu i łez
krwi i nasienia”*

patrz
jak we własnym sanktuarium
Bóg ją karmi
kanapką trudnej radości
poi herbatą zapomnienia
bo przyjaciel Alzheimer
nie pomaga
wiązać pamięci z życiem

neoplasma malignum
niczym komornik
szyderczo uśmiecha się
zajmując na własność
nie swoje włości

nie odwracaj wzroku
gdy chwiejne liczy kroki
z agonią w kieszeniach
i grosz odkłada
na drogie niebo

podziwiaj
jak dumnie zdejmuje dzień
usuwając z myśli
drzazgi smutku

strachu nie czuje

wszystko co złe
już ją spotkało