prześladują schematy
pestka wiśni lub skórka od banana
na której poślizgnęło się niebo
sąsiad złamał nogę i życie

uznaję winę kogokolwiek
gdy po przekrojeniu jabłka
nie pasują połówki
a smak pestek jest równie gorzki
jak na początku

prościej żyć kolega mówi
o jasno wytyczonej ścieżce kariery
ja o ciszy którą czasami przecieram
żółtą lub białą szmatką do wyboru

nie mówi a chciałby
normalnie teraz płacze i pyta
dlaczego musi wstać
przepchnąć cienie przez drzwi

bez recept z poprawnością słów
mam jeszcze brwi co zeszły się na środek czoła
usta układają historie zawsze z początkiem
koniec zastaje nas w tunelu gdzie gasną światła
strach nie ma wielkich oczu tylko małe dłonie

kupiłem gwoździe i gumowy młotek
wstążki i skrawki krynoliny
drewniany człowiek nie ożyje
ale będzie spał spokojnie
patrząc guzikami w gwiazdy

Czy to możliwe, abym tak wciąż szukał ciebie.
W spojrzeniu przez ramię z przypadku.
We wszystkim co najpierw zrobię dla siebie.
I tak oddam Tobie, w ostatku.

W cieni przelotach, przez myśli.
Ostatnich pociesznych złudzeniach.
Że ty byłaś wśród tych którzy wyszli.
Z kin po wieczornych westchnieniach.

We włosach podobnej do ciebie.
W odbiciach ulicznych luster.
W dziwnej widzenia potrzebie.
Lustra bez ciebie są puste.

A kiedy wreszcie.
Stoisz przede mną.
O,aniołowie grzeszcie!
Tą chwilą płomienną!

Zatrzymany ciąg wydarzeń
Wskazówki duszy milczą
Czy to akceptacja stanu rzeczy?
Czy już nienawiść? Opanowanie?

Nie ma już miejsc naszego istnienia
Nie ma już ulic. Nie ma niczego
Kadry przeszłości w mroku archiwum
„Nic, nigdy więcej już się nie stanie”

Deszcz kroplami studzi płomienie twarzy
Nic nie stanie się już między nami
Nigdy więcej. Odbija się echem w toni duszy
Zamykam w ciszy drzwi swojego życia

„Zamknięte”